Wat is de ErP-richtlijn?
De ErP-richtlijn vindt zijn oorsprong in de EuP-richtlijn uit 2005, maar had alleen betrekking op energie verbruikende producten zoals computers of koelkasten. Later werd dat de Er-richtlijn, waar bijvoorbeeld ook ruiten of banden onder vielen. Het idee achter de EU-richtlijn was om een gedifferentieerd beoordelingsschema te creëren voor verschillende productgroepen. De milieurelevantie van producten bestaat uit materialen, energie- en waterverbruik en emissies van verontreinigende stoffen. In het verlengde hiervan is energielabeling in de klassen ontstaan voor huishoudelijke apparaten. Vandaag vinden we de classificatie van een toestel in A+, A, B, C etc. terug op de opvallende kleurrijke stickers. Alleen apparaten voor commercieel en industrieel gebruik zijn vrijgesteld van de etiketteringsplicht via stickers. Er wordt namelijk vanuit gegaan dat de aanschaf van dergelijke producten altijd geschiedt via voorafgaand overleg of gespecialiseerde inkoop. Niettemin moeten fabrikanten de efficiëntiewaarden voor elk product open en transparant communiceren. Deze uniforme labelplicht zorgt voor een transparante vergelijkbaarheid van het energieverbruik. De resultaten van de ErP die moeten worden geëtiketteerd, zijn dus energie-efficiënties die kunnen worden berekend uit verschillende parameters en emissiegrenswaarden. Apparaten die niet voldoen aan de minimale rendementen van de ErP-richtlijn mogen niet meer verkocht worden.
Wat is het evaluatieschema voor verwarmingssystemen?
De afzonderlijke productgroepen zijn samengevat in zogenaamde LOT’s. LOT 20 en 21 vormen de groepen van huishoudelijke en commerciële ruimteverwarmingstoestellen. Ongeveer elke drie jaar kijkt de Europese Commissie naar de ontwikkelingen van de verschillende systemen in de LOT’s en beoordeelt of de geldende grenswaarden nog actueel zijn. Als de Commissie tot de conclusie komt dat bijvoorbeeld een fabrikant met zijn technologie strengere waarden zou kunnen realiseren, wordt de richtlijn aangepast in de zin van betere milieuvriendelijkheid, d.w.z. de grenswaarden worden aangescherpt. De focus van de beoordeling ligt op energie-efficiëntie en uitstoot van verontreinigende stoffen tijdens de werking.
Er is een uniforme parameter voor de energie-efficiëntie industriële verwarmingssystemen in de ErP-richtlijn van 2018: de jaarlijkse benuttingsfactor of ook wel seizoensgebonden energie-efficiëntie genoemd. De overweging van deel- en vollastrendementen, wat gelijk staat aan de overweging van een gemiddeld stookseizoen, is ook een van de belangrijkste kenmerken van deze ErP-richtlijn. De voor de richtlijn verantwoordelijke Commissie heeft terecht erkend dat verwarmingssystemen gemiddeld voor 85% in deellast werken, d.w.z. in de overgangsperioden, en dat slechts ongeveer 15% nodig is om in vollast te werken [deze verhouding geldt overigens ook voor alle andere verwarmingstoestellen zoals condensatieketels enz.].
Bovendien kan een slechte regelbaarheid van verwarmers [bijv. 1-traps] wordt ook “gestraft” met een puntenaftrek – zoals verwarmingstoestellen die een hoge hulpenergie nodig hebben. Efficiënte elektrische aandrijvingen en ventilatoren worden zo een must.
De seizoensgebonden energie-efficiëntie (ƞs(eta)) bestaat dus uit:
• het seizoen rendement ƞs,on
• het thermisch rendement ƞs,th
• het warmteoverdrachtsrendement door straling ƞs, RF
• het rendement bij minimaal vermogen ƞmin
• het rendement bij nominaal vermogen ƞmax
Gedefinieerde correctiefactoren zoals de elektrische hulpenergie worden hiervan afgetrokken.
Wat zijn de minimale vereisten voor industriële verwarmingssystemen?
Industriële verwarmingssystemen met gas-infraroodstralers zijn in vergelijking met andere verwarmingssystemen zeer energiezuinig en stoten weinig CO2 en NOₓ uit. Met modulerende regeling en goede stralingsfactoren kunnen infraroodstralers waarden realiseren die ver boven de minimale eisen liggen. Zo halen volledig modulerende donkere radiatoren tegenwoordig een seizoen rendement tot 99% en rond de 60 mg/kWh NOₓ-emissie. De minimale eisen voor seizoen rendement zijn respectievelijk 74% en 200 mg/kWh NOₓ.
Voor de groep infraroodstralers is de minimale rendementseis met 85% hoger. Maar ook hier bereiken moderne, volledig modulerende apparaten ErP-waarden tot 98%. Infraroodstralers hebben ook een technologisch voordeel bij verbranding en de daaruit voortvloeiende NOₓ-waarden. De meest efficiënte units produceren slechts 18 mg/kWh NOₓ.
Minimumeisen van de ErP-richtlijn voor industriële heaters (infraroodstralers en tube heaters):
● NOₓ- Emissies: ≤ 200 mg/kWh (Hs)
● Zwarte buis stralers: ηs ≥ 74%
● Helderstralers: ηs ≥ 85%
